´Ik wilde gewoon weer meedraaien in de maatschappij´
Van een stevige baan als oncologieverpleegkundige in het Erasmus ziekenhuis, tennissen op hoog niveau en een rijk sociaal leven naar op bed liggen en niks kunnen. Het overkwam Ingrid Geilings. Op haar 27ste kreeg ze de diagnose Bechterew. En moest ze leren leven met een vorm van reuma.
´De eerste paar maanden kon ik echt niets behalve liggen´, begint Ingrid haar verhaal. ´Ik moest overal bij geholpen worden. Kon niet eens zelf naar de wc. Die afhankelijkheid paste totaal niet bij me. Daarbovenop leed ik in die tijd ook veel verlies op privé gebied, waardoor ik er een flinke depressie overheen kreeg. Toen langzaam maar zeker de medicijnen een beetje begonnen aan te slaan, heb ik nog een re-integratiepoging gedaan op een oncologie dagbehandeling. Toen die te zwaar bleek, hield het op. Het UWV keurde mij af. Ik werd volledig arbeidsongeschikt verklaard.´
Niet te doen
´De muren kwamen in de tijd vaak op me af. Wat wil je? Ik was net 30 en was mijn baan kwijt, mijn huwelijk, mijn leven zoals ik het kende. Dat was voor mij gewoon niet te accepteren. Bij het UWV moest ik mezelf erg bewijzen om weer ´iets´ te mogen doen. Het werd vrijwilligerswerk in een hospice. Daar heb ik zo´n anderhalf jaar vier uur per week geholpen met eten bereiden. Het was fijn om weer nodig te zijn, ergens bij te horen. Tot ik meer wilde. En op eigen houtje op zoek ging naar een bureau in de buurt dat me kon helpen re-integreren.´
Kijken naar wat wél kan
´Dat re-integratiebureau werd RondomWerk en dat had niet beter kunnen uitpakken. Vanaf het eerste moment klikte het met mijn adviseur. Ineke snapte mijn frustratie en begreep mijn ambitie. Van daaruit hebben we uren samen gebrainstormd. Op zoek naar wat ik nog wel zou kunnen doen. Liefst iets in de zorg, lichamelijk niet te zwaar, zelfstandig maar toch ook in een team, waar ik geen al te grote opleiding meer voor nodig zou hebben en wat ik parttime en op mijn eigen tempo zou kunnen doen. Zo ontstond het idee om praktijkondersteuner te worden.´
Kans van mijn leven
Omdat de vacatures bij mij in de buurt niet voor het oprapen lagen, pakte Ineke de telefoon om een rondje huisartsenpraktijken te bellen. Toen ze een huisartsenpraktijk in Bergen op Zoom vond, was het raak. De praktijkhoudende huisarts wilde wel praten. Zo bijzonder. Zonder dat ze me kende, was ze bereid mij de kans van mijn leven te geven. Nog geen maand later kon ik starten met integreren en in mijn eigen tempo mijn uren opbouwen. Gelukkig ging dat goed. Ook voelde ik me meteen enorm thuis in de sociale praktijk die we zijn. Zo kon ik tien maanden later al aan mijn officiële opleiding tot praktijkondersteuner beginnen. Ook zo fantastisch? Dat een huisarts die ongelofelijk druk is met haar eigen werk, toch nog tijd weet te maken om mijn begeleidster te zijn voor de opleiding.´
Up and running
´Inmiddels heb ik mijn eerste arbeidscontract getekend. En werk ik – naast mijn studie – twee dagen per week in de praktijk. Wie me hier bezig ziet, zou nooit geloven dat ik een paar jaar geleden nog hele dagen op bed lag´, blikt Ingrid terug. ´Ik kan zelf soms amper bevatten hoe ik mijn leven weer heb teruggekregen. Dankzij mijn eigen doorzettingsvermogen, maar zeker ook door de mensen om me heen die in me geloofden, kan ik functioneren met de chronische ziekte die ik heb. Ik ben opnieuw getrouwd, heb vier bonuskinderen gekregen, ben van Tholen naar Brabant verhuisd. En steeds vaker denk ik hoe leuk het zou zijn om eens proberen een balletje te slaan op de tennisbaan. Misschien toch mijn zus maar eens bellen binnenkort…´
Ingrid Geilings: ´Wie me hier bezig ziet, zou nooit geloven dat ik een paar jaar geleden nog hele dagen op bed lag.´